Wordt jouw kind wel eens uitgelachen?
Mijn dochter heeft deze week lustrumweek op school. De school bestaat 25 jaar en daarom is het de hele week feest.
Vandaag mocht ze verkleed naar school. Ze is op een leeftijd dat ze dit nog fantastisch leuk vindt. Maar toch merkte ik dat ze gisteravond minder enthousiast was.
“Ik ga niet als bij, hoor!” En dat terwijl we dat een paar dagen van te voren juist hadden bedacht. Dus mijn reactie was: “Oh waarom niet?” “Omdat ik dan misschien door de hele klas word uitgelachen…” zei ze met een sip gezichtje.
Ze maakte zich duidelijk zorgen over hoe anderen over haar zouden denken. Ze is nu zes, en dit is ook wel de leeftijd waarop dit bij veel kinderen al begint. Maar straks als ze 9 is, zal dit alleen nog maar erger worden. Om nog maar te zwijgen over de puberteit.
Hoe ga je hier als ouder nou mee om? Ik had kunnen zeggen “Ach, wel nee. Stel je niet aan, niks aan de hand.”
Maar als iemand dat tegen mij zegt als ik me ergens zorgen over maak vermindert het mijn zorgen niet. Ik zal er in het vervolg waarschijnlijk wel minder over praten, maar maak me nog even veel zorgen.
En dat is niet wat ik bij mijn dochter wil bereiken.
Dus ik ben haar vooral vragen gaan stellen:
– Lacht de hele klas je wel eens uit dan? (“Nee, mijn vriendinnen niet”)
– Maar behalve je vriendinnen, de rest van de klas wel? (“Nou ja, de jongens vooral”)
– Ok, en al die jongens, waar lachen ze dan om? (“Niet alle jongens, hoor.” En ze noemde drie namen)
– En deze drie jongens, waar lachen die dan om? (“Nou, vooral eentje eigenlijk. Die lacht om bijna alles.”)
– En je bent bang dat hij om jouw bijenpak gaat lachen? ( “Ja, maar dat is eigenlijk niet zo erg. Ik denk dat mijn vriendinnen hem wel mooi vinden.”)
– En jij? Wat vind jij ervan? (Ik vind hem mooi!)
En zo ging er vanmorgen een klein bijtje, blij zoemend naar school 
Door haar de juiste vragen te stellen werden haar zorgen gelijk al veel minder groot dan ze dacht. Ze kon zelf bedenken dat haar oorspronkelijk “rode” gedachte een niet kloppende gedachte was, zonder dat ze dit bewust door had.
Want heus niet de hele klas zou haar uitlachen. Haar vriendinnen in ieder geval niet.
Door zo in kleine stapjes af te pellen naar het werkelijke probleem, bleek dit probleem uiteindelijk een stuk kleiner en kon ze er zelf overheen stappen.
En ik ben ervan overtuigd dat als er nu toch gelachen word door drie jongetjes dat ze zich hier veel minder van aan zal trekken. Natuurlijk is dat niet leuk en zal ze zich even rot voelen, maar ze heeft wel weer even ervaren hoe veerkrachtig ze is en dat is goed voor haar zelfvertrouwen.
Wil jij zelf je kind helpen weerbaarder te worden?
Op 4 april geeft ik een ‘Workshop Weerbaarheid voor ouders’. Op deze avond bespreken we wat weerbaarheid is, waar jouw kind nog iets te leren heeft én krijg je handvatten hoe je jouw kind hierbij kan ondersteunen.
Kom je ook?
